ILLUSTRATOR ROEL SEIDELL De meest creatieve ideeën krijg je als je je verveelt. Dan vallen je dingen op die je eerder niet zag. Dat heeft illustrator Roel Seidell ervaren tijdens de urendurende pauzes van zijn tekenopleiding op de academie in het Vlaamse dorp Arendonk. Samen met kunstenaar Mireille Ligterink ging hij brievenbussen fotograferen. In een jaar tijd verzamelden ze 150 kitschwerkjes.

Waarom brievenbussen?
‘Twee jaar geleden ben ik gestart op de academie in Arendonk, een dorpje net over de grens bij Eindhoven. Ze zijn daar gewend uitgebreid te lunchen tussen de middag en de pauzes duren daarom meer dan een uur. In die tijd is er in dat dorp niets te doen, alles is dicht. Mireille en ik gingen daarom maar wandelen en verbaasden ons iedere week weer over de lelijkheid van het dorp. Iedereen mag daar zijn eigen huis bouwen en dat leidt tot een enorme wansmaak en diversiteit.’

Ook bij de brievenbussen?
‘Ja. Iemand vertelde ons over de wet dat iedereen een brievenbus aan de straat moet hebben en dat is daar helemaal uit de klauwen gelopen. Dan zie je van die betonnen voeten die moeten lijken op een afgezaagde boomstronk zonder zijtakken met een soort Zwitsers jodelhuisje erop met een klepje voor de post. En daar zijn dan heel veel varianten op, rustiek bedoeld. Volgens mij stammen ze bijna allemaal uit de jaren vijftig, ze zien er in ieder geval behoorlijk uit als vergane glorie.’

Heb je wel eens met mensen over gesproken over hun brievenbussen?
‘Dat probeerden we te vermijden. We zijn tijdens het fotograferen wel eens aangesproken door een motorrijder die wilde weten wat we aan het doen waren. Hij snapte er niets van en vroeg of we niets anders te doen hadden. Nee, inderdaad. Toen hij hoorde dat wij daar waren voor de academie, viel het kwartje: ‘Ooooh, het is KUNST!’ Gecategoriseerd als onbegrijpelijk was het goed.’

Welke brievenbussen zijn je het meest bijgebleven?
‘We kwamen een keer langs een perceel waar het huis nog moest worden gebouwd, maar er stond al wel een brievenbus: een paaltje met een plastic emmer waar ze in de bodem een sleufje hadden gesneden. Daarop hadden ze een stickertje geplakt met de tekst ‘geen reclame aub’. Ik herinner me ook een gedrocht van twee meter hoog: een beeld van een jongetje dat omhoog klimt om de klep van de brievenbus open te houden. Het leukst vind ik nog wel de verlopen dingen, de charme van grindtegels met aanslag erop. Die lelijke brievenbussen maakten onze wandelingen leuk.’

Wat ga je doen met al die foto’s?
‘Mijn plan was om ermee te exposeren. Ik wilde in een oude, betonnen brievenbus een laptop of iPad plaatsen die alle foto’s laat zien als een soort diashow. Die kun je dan door het klepje bekijken. Maar helaas. Ik heb mijn best gedaan, bij de gemeentewerf gekeken, bij de afvalstraat in Arendonk, op Marktplaats en het aan mensen gevraagd. Tweedehands is zo’n ding niet te krijgen.’

Als jij zo’n brievenbus zou moeten hebben, hoe zou die er dan uitzien?
‘Ik zou dan proberen aan te sluiten bij de bouwstijl van mijn huis. Dat is gebouwd in 1910, met een erker en smeedijzeren hekje. Ik zou proberen te verzinnen hoe een brievenbus uit die tijd eruit zou hebben gezien.’ [zie tekening]

Meer werk zien van Roel Seidell? Ga naar zijn creatieve website.

Door de ogen van… is een interviewrubriek van De Schrijfzolder, waarbij mensen reflecteren op een bepaald onderwerp of vertellen over een interessant project.