Ik loop niet vaak vast als ik een tekst schrijf, maar soms zie ook ik door de bomen het bos niet meer. Wat heerlijk is het dan om thuis te komen, een snoeischaar te pakken en me uit te leven in de tuin.

Planten zijn soms net als teksten. Te lang, met overbodige ballast die afleidt van de basis. In de tuin zie ik precies welke takken uitsteken en welke dode bladeren ik moet weghalen. Al snoeiend breng ik alles terug tot de basis, de kern waar het om gaat.

Mijn achterbuurman zag mij ooit in de weer met mijn kleine snoeischaar, takje voor takje knippend. Hij lachte en pakte zijn elektrische snoeizaag. Vijf minuten laten was hij klaar in zijn tuin. Of ik wilde dat hij mijn haag ook even bijwerkt. Aardig aangeboden maar bedankt, ik ben net bezig met mijn therapie.

Ooit wilde ik kapper worden. Knippen, modelleren, kneden. Mensen blij maken met wat ze al hebben, maar alles net even mooier maken. Feitelijk wat ik nu doe, maar dan met woorden.

Als ik na mijn tuinsessie weer achter de laptop ga zitten, weet ik precies hoe ik een tekst kan terugbrengen naar de basis. Ik snoei, schrap, herschrijf. Tot het klaar is. Wat is het heerlijk als je dan van opdrachtgevers terug hoort dat ze het zelf niet beter hadden kunnen verwoorden. Hun verhaal, door mij gesnoeid en in model gebracht.

Schrijven en slim snoeien. Dat is mijn vak.