Relaxed de zomer in? Laat je smartphone thuis!, schreef ik in de Schrijfzolder-nieuwsmail van juni 2012. Je telefoon thuislaten is uiteraard ondenkbaar, maar ik vond toch dat ik zelf het goede voorbeeld moest geven en ben daarom twee weken internetloos geweest in Frankrijk. Dat het niet altijd meeviel, lees je in mijn dagboek hieronder.

>> Lees ook het blog Internet (on)misbaar? op 42bis.

Door Tefke van Dijk

Dag 1

We passeren de Duitse grens bij Venlo. Langzaam zie ik het bereik wegzakken. Van 3G naar een rondje, van vijf blokjes naar twee. En dan Zoeken…

Dat was het dan, bedenk ik me. Weg internet. Geen probleem. Ik heb de laatste mails verstuurd, mijn vakantie-update op Facebook geplaatst. Ik hoef niet meer op internet.

Nu kan ik alleen niet zien of ik veel likes krijg op mijn foto. Of er mensen reageren op mijn berichtje.

En wat als…

Wat als…

Als er echt iets ergs aan de hand is, ben ik altijd nog telefonisch bereikbaar. Mensen kunnen me bellen en sms’en. Meer heb ik feitelijk niet nodig. Internet is enkel voor de lol. Om te zien wat anderen doen. En zelf proberen enorm lollig uit de hoek te komen met alle dingen die ik zie, hier in Frankrijk.

Vroeger, en dan heb ik het over niet meer dan drie jaar geleden, deed ik dat niet. Dat was geen probleem. Nu ervaar ik het als een gemis. Waarom? Waarom is het niet genoeg om grappige observaties te delen met de mensen die op dat moment bij mij zijn, in real life?

Als ik ’s avonds voor de tent vind ik Wifi. Ik schrik ervan. Mijn hart maakt een sprongetje. Hoera! Nu kan ik kijken hoeveel mensen mijn laatste bericht hebben geliked. O jee. Nu kan ik kijken hoeveel mensen mijn laatste bericht hebben geliked.

De Wifi blijkt niet te werken zonder code. Die kost 8 euro per dag. Ja dahag! Dat ga ik dus niet doen. Ik ga cold turkey. Twee weken lang. Denk ik.

Dag 2

830 volgers en 142 vrienden…
Zouden ze me missen?

Dag 3

Ik ontdek dat je de Wifi van de camping 3 minuten gratis mag gebruiken. Ik kan het niet laten, haal als eerste mijn mail binnen en ga prompt van 1 naar 85 ongelezen mails. Veel werkdingen en een enkel privébericht. Antwoorden lukt niet, daarvoor is de tijd te kort.

Ik check het resultaat van mijn laatste bericht op Facebook: 18 likes, 15 reacties. Vrijwel allemaal hetzelfde: ‘Fijne vakantie, geniet ervan!’ Ik scan wat andere mensen posten. Niet echt relevant. Als ik Twitter open, is de tijd op. Stiekem maar goed ook.

Als ik offline alle mails heb gelezen, stuur ik 3 sms’jes om ‘urgente’ zaken af te handelen. Ik zet op mijn to-do-lijst: mails beantwoorden.

En nu weer loslaten. Genieten van mijn vakantie. Hier en nu.

Dag 4

Ik mis het schrijven. Ik zie van alles, spot opvallende details in het dagelijks leven en schrijf daar een pakkende tekst bij. In mijn hoofd. Als een notitie op mijn telefoon.

Want ik heb nu geen Facebook of Twitter. Die social media hebben voor mij de functie van een dagboek. Blijkbaar.

Gecensureerd uiteraard, want ik deel niet alles. Maar ik kan nu niets met wat ik zie en wil delen met meer mensen dan ik in mijn directe omgeving heb. En dat is wennen.

Dag 5

Toch even proberen of ik met een van de andere negen Wifi-hotzones 3 gratis minuten krijg.

Helaas. De inlogpagina opent niet meer. Ik probeer het drie keer, ook met andere hotzones. Zonder resultaat. ‘Vergeet dit netwerk’, tik ik aan om de batterij te sparen. ‘Vergeet dit netwerk’. De drie Wifi-streepjes verdwijnen weer van mijn iPhone.

Raar idee dat ik met betaling van 1,95 euro internet heb, 5 MB. Hopelijk 3G. Voor 4,95 heb ik 50 MB. 24 uur lang. Verbinding met de rest van de wereld is dus binnen handbereik, maar ik doe het niet. Bewust.

Morgen probeer ik 3 Wifi-minuten te krijgen op de iPad.

Dag 6

Drie minuten gratis internet op de iPad, ik doe het vandaag. Vooral om het weer te checken voor komende week. Maar ik haal ook de werkmail binnen en kijk even op Facebook en Twitter. Het wordt stil. Wie niet zendt, ontvangt ook niet.

De mails van Volkskrant zijn wel handig voor koppensnellen. Zo lees ik tot mijn ontzetting dat Komrij op 68-jarige leeftijd is overleden, die man heb ik anderhalf jaar geleden nog geïnterviewd. Schokkend. Van Gaal wordt bondscoach, en de PVV wankelt na het opstappen van drie kamerleden.

Je bent even op vakantie en mist meteen van alles.

Dag 7 Halverwege

Het gaat me steeds beter af. Op ‘verloren momenten’ ben ik minder geneigd mijn telefoon te pakken. Soms nog wel, om iets te schrijven of foto’s terug te kijken. Maar dat ik het niet hoef te doen voor iets met internet zit inmiddels wel in mijn systeem. Geen actueel nieuws of de weersverwachting checken. Geen mail, Facebook of Twitter. Geen Google om iets op te zoeken. Ik begin een gesprek of pak een boek. Scrabble kan ook, maar daar moet je dan wel tijd voor vrijmaken. Je tegenstander zit recht tegenover je en je kunt het niet maken om 72 uur te wachten tot je volgende zet. Het is toch wat anders dan Wordfeud.

Dag Ik ben de tel kwijt

Wat een goed teken is, denk ik. Tweede vakantiewoensdag in ieder geval. Onze auto is total loss door een technisch mankement. Bij een garage regelen we een noodoplossing en we bellen met de onze monteur in Nederland over de inruil voor een nieuwe. Hij krijgt binnenkort een interessant autootje, vertelt hij. Een Mazda nogwat, blauw metallic, mooie wielen. Ik weet dat ik moet doorvragen over het type motor en andere technische details, maar ik verlang naar internet. Want hoe ziet zo’n Mazda eruit?

Dag Een-na-laatst

Stiekem begin ik nu toch wel te verlangen naar de terugreis. Internet! Als we in een middelgrote stad zijn probeer ik twee keer op een onbeveiligde Wifi te komen. Tevergeefs.

Tegelijkertijd heb ik veel geleerd de afgelopen twee weken. Als mijn camera hapert, het geluid het niet meer doet, de oplader kapot blijkt en de telefoon eruit klapt met nog ruim 20% batterij, blijf ik opvallend rustig. Ik heb de verzekering nog, dus als ik thuis een back-up maak, kan ik hopelijk een nieuw toestel krijgen. Zit ik wel een paar dagen opgescheept met een leentoestel waarmee je alleen kunt bellen en sms’en. Gelukkig weet ik inmiddels dat ik zoiets overleef. 😉

Deze iPhone heeft het dan slechts driekwart jaar volgehouden, de vorige kreeg pas kuren na anderhalf jaar. Misschien wil ik ook te veel van het ding.

Ik heb een uitermate goede nachtrust, mogelijk de beste van de vakantie. ’s Ochtends word ik toch onrustig wakker. Wat als ik de telefoon helemaal niet meer aan de praat krijg? Hoe moet het dan met de vele foto’s en voicememo’s die er nog op staan? Zonder back-up…

Licht wanhopig draai ik de contactsleutel van de auto om en sluit mijn telefoon aan op de auto-oplader. Gelukkig, hij begint op te laden. Als hij eindelijk aan gaat, krijg ik een melding van iCloud. Dat er al twee weken geen reservekopie is gemaakt van de telefoon. En dat ik verbinding moet maken met Wifi. Ja schat, ik weet het. Dat wil ik ook!

Laatste dag

De snelweg zoeft onder ons door. Op weg naar huis. Het verwachte blije gevoel van straks weer internet hebben (te beginnen met 3G) blijft uit. De vakantie is voorbij. Het was een goede vakantie en ik weet dat we thuis weer direct in de dagelijkse beslommeringen terecht zullen komen. Daarom kijk ik niet uit naar het passeren van de grens met Nederland. Mails zullen binnenkomen. Mijn werk is er weer. Meteen. Kon ik dat relaxte vakantiegevoel nog maar wat langer vasthouden.

Als we de grens passeren kijk ik niet meteen op mijn telefoon. Pas als ik iets wil checken met de navigatie zie ik 172 ongelezen mails. Juist, ik heb dus weer 3G. Berichten op Twitter, Facebook en Whatsapp komen binnen. En ja, ik open alles dan toch maar. Negeren gaat nu niet meer. Ik ben weer terug.

>> Weten wat ik had willen delen op Twitter en Facebook? Dat lees je hier.