‘Legendarische zanger Lou Reed (71) overleden’, staat er opeens als melding van de Volkskrant op mijn iPad. ‘Och, Lou’, is mijn eerste reactie. Ik zoek meteen het nummer op dat ik zo vaak van hem heb geluisterd (net als ruim 19 miljoen anderen op YouTube): Perfect Day.

Ik luister nog eens goed naar de tekst, zoals ik zo vaak deed op een dag die perfect leek:

Just a perfect day
drink Sangria in the park
And then later
when it gets dark, we go home

Just a perfect day
feed animals in the zoo
Then later
a movie, too, and then home

Oh, it’s such a perfect day
I’m glad I spend it with you
Oh, such a perfect day
You just keep me hanging on
You just keep me hanging on

Just a perfect day
problems all left alone
Weekenders on our own
it’s such fun

Just a perfect day
you made me forget myself
I thought I was
someone else, someone good

Oh, it’s such a perfect day
I’m glad I spent it with you
Oh, such a perfect day
You just keep me hanging on
You just keep me hanging on

You’re going to reap just what you sow
You’re going to reap just what you sow
You’re going to reap just what you sow
You’re going to reap just what you sow

En opeens sta ik te huilen in de keuken. Ik heb dit lied zo vaak aangezet als ik me gelukkig voelde, en dan voelde ik me nóg gelukkiger. De maker van dit lied is nu dood. Natuurlijk, zijn lied niet. De tekst niet. Die blijft. Die leeft door na de dood van de schrijver.

Maar toch, even realiseer ik me weer hoe vergankelijk het leven is. Dat we allemaal een keer doodgaan. Hopelijke na een perfecte dag…