Gisteren gehoord op televisie: ‘Minister Plasterk heeft een beetje gejokt’. Ik blijf het apart vinden dat politici altijd schijnen te jokken in plaats van liegen. Jokken is een woord dat in mijn oren nogal onschuldig klinkt.

Als je zoekt op de betekenis van jokken, krijg je als resultaat onder meer ‘een leugentje doen‘. Dat doen peuters. Hoe schattig. Een leugentje doen maakt het probleem van politici minder serieus, zo lijkt het. Waar liegen wordt uitgelegd als ‘bewust onwaarheid spreken‘. Wereld van verschil.

Soldaten sneuvelen
Dezelfde verbazing heb ik bij het woord ‘sneuvelen’. Waarom gaan militairen niet gewoon dood?  Nee, soldaten sneuvelen. Alsof het daarmee minder erg is. Alsof ze daarmee minder dood zijn. Of op zijn minst zijn gestorven voor een hoger doel: de bescherming van een land, of onschuldige burgers. Dan sneuvel je. Spijtig, maar je deed het voor de goede zaak. Als een minister moet aftreden… sneuvelt hij dan ook een beetje?

Kleur aan je verhaal
Het gebruik van synoniemen kan je verhaal een andere kleur geven. Kies je in je tekst voor het woord denken of peinzen? Schrijven of pennen? Lopen of stappen? Of stiefelen? Let wel: niet iedereen kan stiefelen. Je kiest een woord omdat het bij de persoon past. Omdat hij of zij zo is, praat of doet. Je woordkeuze is van groot belang voor de kleur van je tekst.

Misschien heeft minister Plasterk inderdaad gejokt en niet gelogen. Het lijkt er immers op dat hij niet bewust heeft gedaan. Net een kind was hij wellicht niet in staat om objectief naar de waarheid te kijken. In dat geval is het woord ‘jokken’ correct gebruikt.

Weet je er meer?
Ken je meer van die woordkeuzen die te maken lijken te hebben met een bepaalde groep mensen? Ik hoor ze graag.