Van een vlinder tot een olifant, Patrick Visser (39) maakt het allemaal van oud ijzer. Als autodidactisch metaalkunstenaar heeft hij al een flinke beestenboel bij elkaar gelast. Zijn carrière heeft een vlucht genomen en inmiddels kan hij leven van zijn werk. Op het moment staat er een levensgroot paard van hem in de Hermitage in Amsterdam, een immense haas ging naar Italië en in Apeldoorn kunnen mensen genieten van een kangoeroe met jong, stier, zwijn met jongen en een paard. Hoe kwam hij ertoe om kunst te maken van metaal?

Door Tefke van Dijk

Moeder Jeannette Leidelmeyer merkte dat Patrick op vierjarige al heel goed kon tekenen. “Hij maakte bijvoorbeeld een doorsnee van een boot met alle tafels en stoelen. Ik had direct door dat Patrick bijzonder was en iets bijzonders kon. Hij heeft ook veel mooie dingen gemaakt van speksteen en klei.” Zeven jaar geleden schafte Patrick een lasapparaat aan. “Ik vond het leuk om te hobbyen en iets in elkaar te lassen”, zegt bij. “Het begon met een vlinder en libelle voor in de tuin. Toen ik bij recyclingbedrijf Reukema ging werken kon ik meer materiaal en gereedschap krijgen en toen werden de beelden steeds groter.”

Zelf leren lassen

Alle beelden zijn levensecht van formaat of groter. Over een hondje doet hij een aantal weken, met een groot paard is hij snel een paar maanden bezig. De grote beelden gaan vooral naar gemeenten en op aanvraag maakt Patrick ook kleine beelden. Patrick heeft helemaal zelf leren lassen. “Ik ben gewoon gaan oefenen en kwam er al snel achter hoe het werkt. Door het gewoon te proberen, merk je vanzelf hoe je ijzer aan elkaar last en dan is de rest niet heel moeilijk.” Mooi aan metaal vindt Patrick dat het sterk materiaal is dat lang mee gaat. “Het blijft honderd jaar staan. Ik verf het niet en hierdoor kan het natuurlijk wel gaan roesten.”

Van dieren naar abstract

Als Patrick een idee heeft, haalt hij een foto van internet en hangt die op in zijn werkplaats. “Ik heb dan meestal een idee hoe ik kan beginnen. Meestal begin ik bij de ogen en kop, dan de romp en poten.” Tot nu toe maakte Patrick alleen dieren. “Daar heb ik wel iets mee. Ik heb zelf een papegaai en die heb ik verschillende keren gemaakt, voor mezelf en in opdracht.” Mogelijk gaat hij binnenkort iets heel anders doen. “Ik ben gebeld door een architect om in Ahoy een abstract beeld van de skyline van Rotterdam. Dat is iets totaal anders. Ik heb nog nooit iets abstract gemaakt, maar dat lijkt me ook wel leuk.”

Fotografisch geheugen

Patrick had nooit gedacht dat hij dit ooit zou gaan doen. Wat maakt hem zo goed? “Sommige mensen denken dat het door mijn autisme komt, maar ik weet niet of dat zo is.” Moeder Jeannette denkt dat het er wel mee te maken heeft, vooral omdat hij een fotografisch geheugen heeft. Hij hoeft niet vaak naar een afbeelding te kijken om het na te maken. “Soms zoek ik kleine details op, maar ik wijk met de houding wel af van de foto. Dan laat ik een dier bijvoorbeeld vooruit stappen of opzij kijken.”

Een korte versie van dit verhaal verscheen in magazine Metaaljournaal.