Interviewen is een vak. Een vak dat aan verandering onderhevig is. Natuurlijk, dat je iemand de juiste vragen moet stellen: dat verandert niet. Maar hóe je dat doet, zeker wel.

Als ik terugdenk aan mijn eerste interviews: die waren altijd face-to-face of telefonisch. Ik schreef mee op een notitieblok, of nam het gesprek op – als het een gevoelig onderwerp betrof. Daarna werkte ik een en ander uit. Werkte altijd prima.

De komst van ‘nieuwe media’ als internet en sociale media als Twitter, Facebook en Whatsapp heeft echter niet alleen gevolgen voor de manier waarop je interviewkandidaten vindt (Google, #durftevragen, oproep op Facebook enzovoort), ook de manier van interviewen is anders. Steeds vaker maak ik namelijk gebruik van moderne communicatiemedia als Whatsapp en Facebook.

Ik schrijf bijvoorbeeld geregeld voor een magazine dat zich richt op jongeren, TKMST. De mensen die ik hiervoor interview zijn vaak ook jonger dan twintig. Als ik ze bel, nemen ze niet op. Voicemailberichten luisteren ze niet af, althans: ze bellen niet terug. Mail ik ze, dan krijg ik geen reactie. Onbeschoft? Och, lastig vooral. Als de deadline van een artikel schrikbarend snel dichterbij komt.

Stuur ik ze een Whatsapp-bericht, dan krijg ik binnen een uur antwoord. Of ik ze de vragen wil mailen (dan checken ze de mail namelijk wel). Maar ik heb ook een keer het verzoek gekregen om het interview te houden via een chatgesprek op Facebook. Kan allemaal.

Armoe? Och, anders vooral. Voordeel van deze manier van interviewen is dat een groot deel van het verhaal al op papier staat. Dat is soms nog steeds wel heel bewerkelijk, maar ik staar in ieder geval ook niet meer naar een lege pagina. Nadeel is dat je soms heen en weer moet mailen om alle informatie te krijgen.

Maar goed, als ik heel eerlijk ben, vind ik het ook wel een fascinerend fenomeen om over na te denken: hoe interviewtechnieken, gespreksvoering en communicatie veranderen in de tijd. Hoe kom ik over tien jaar aan de informatie die ik zoek?