Mijn vader was vroeger een idealist. Samen met zijn studievrienden wilden ze niet hechten aan spullen. Ze spraken af dat ze eens per jaar al hun bezittingen zouden weggeven. Bed, kast, alles. En dan maar afwachten wat je terugkreeg.
Dat hebben ze één jaar gedaan. Het bleek niet zo goed te werken. Je loopt immers het risico dat je drie bedden krijgt en nul kasten. Mijn vader kreeg een kast. Jarenlang stond die in zijn huis. Bij de laatste verhuizing kwam hij naar mijn huis. Hij fungeerde lange tijd als klerenkast voor mijn dochter, maar moest wijken toen zij haar hele kamer een nieuwe look wilde geven.
Ik was inmiddels zeer gehecht aan de kast. Die kast met dat bijzondere verhaal.
We zouden hem naar beneden verplaatsen en een mooie plek geven als multifunctionele kast in de woonkamer. Alleen… hoe hebben we die kast ooit ook alweer boven gekregen? We krijgen hem nu in ieder geval met geen mogelijkheid door het (toch best brede) trapgat.
Ik besluit een bevriende meubelmaker om raad te vragen.
Hij komt langs en ziet na een kop koffie meteen de oplossing. Gewoon de kast uit elkaar halen. Maar hoe dan, sputter ik nog even tegen. Wij zagen geen mogelijkheid om alles los te halen.
Het meubel blijkt in elkaar te zitten met Hamburger kastbeslag. Ik ben meteen onder de indruk. Ieder z’n vak. Zonder veel moeite haalt meubelmaker Hein de kast uit elkaar en samen brengen we de losse delen de trap af.
De kast verdient een opknapbeurt, vind ik.
Ook daar kan Hein mee helpen. Hij laadt de kast in zijn roze busje en neemt ’m mee naar de houtwerkplaats. Hij belooft me op de hoogte te houden van de vorderingen. Ik ben benieuwd hoe ik de kast ga terugkrijgen.
En zo krijg ik opeens bijzondere berichtjes op mijn telefoon:
Dat de latjes scheuren veroorzaken in het zijpaneel. En dat ze vreselijk zijn gelijmd. Hein stuurt foto’s:
‘Inderdaad’, schrijf ik terug. ‘Welke amateur heeft dat gedaan?!’
Niet veel later realiseer ik me dat mijn vader dat weleens kan zijn geweest… Hmm…
Hein heeft het opgelost met keeplatten en woutermannetjes. Daar kan ik als taalliefhebber geen bezwaar tegen hebben, voegt hij eraan toe. In gedachten zie ik hem glimlachend typen.
Wat een prachtig werk. En wat een gave woorden, die tot voor kort voor mij volstrekt onbekend waren. Er gaat weer een wereld voor me open. Helemaal als Hein nog een foto stuurt van de ‘reparatie aan de sluitlat van de deur’.
Ik tuur naar de foto met al het robuuste gereedschap dat het nieuwe stukje sluitlat liefdevol op zijn plek lijkt te houden. Wauw.
‘Houd me op de hoogte’, schrijf ik bijna schreeuwend in CAPSLOCK terug. ‘Ik voel een blog aankomen.’
Een blog over bijzondere woorden in de wereld van de meubelmakerij.
Ieder z’n vak. Met ieder z’n eigen vaktaal. Ik kan daar oprecht van genieten.
In de afrondende fase stuurt Hein me het bericht dat hij een beetje verdrietig wordt van de te dunne doorhangende planken. Hij stelt voor ter versteviging vooraan een lat ertegenaan te lijmen en achteraan een lat onderlangs. Hij stuurt een fotootje mee van de doorhangende planken.
Ik zie nog niet helemaal voor me wat hij voor ogen heeft, maar het klinkt als een goed plan. Ik wil veel spullen in de kast gaan zetten en het idee van doorhangende planken stemt mij ook treurig. Ik geef hem een go.
Lees door onder de foto.
(Goed boek op de plank!)
Niet veel later komt Hein langs met zijn roze bus om de kast af te leveren.
Het valt me weer op hoe vernuftig de kast in elkaar zit. Het is net een puzzel, waarbij je de afzonderlijke stukken op de juiste plek moet zetten. We mikken de deuren op de speunen (!) waar ze op draaien. Gereedschap is vrijwel overbodig. Tevreden kijken we naar de woutermannetjes (Hein heeft zelfs twee reservemannetjes gemaakt), de gerepareerde scheuren in de panelen en de stevige legplanken, die er nu oprecht degelijk uitzien.
Het afgebroken stuk van de rechterdeur is onzichtbaar hersteld. Met Van Dyke brown heeft hij de kleur kunnen bijwerken, vertelt Hein. Van Dyke brown, ik zie spontaan Bob Ross voor me. Hij kan die verfkleur ontzettend zen uitspreken. Dan wíl je meteen met bruin aan de slag.
Lees door onder de foto’s.
Ik stel voor de kast Wouter van Dyke te noemen (vanwege de woutermannetjes en Van Dyke brown, plus de Van Dijk-herkomst). Hein pleit voor Wouter van Eyck omdat het een eiken kast is. Hmm. Daar zijn we dus nog niet helemaal uit. We hebben het nog even over het proces. Volgens Hein is de kast een jaar of negentig geleden met veel liefde en vakmanschap gemaakt en hij heeft hem met dezelfde bezieling opgeknapt. Hij kan waarderen dat ik dat zie. Sommige mensen zien een zoveelste bruine oude kast, een onooglijk ding. Ik niet.
Ik zie een kast met een verhaal.
Later die dag ruim ik de kast in met spellen, knutselspullen (helaas geen Van Dyke brown), fotoboeken en elpees. Allemaal Fyne dingen. Nu hij helemaal af is, loop ik zo nu en dan naar de kast, maak hem open en kijk naar alle pracht. Gewoon omdat het zo fijn is om naar te kijken. Wat een vak.
Benieuwd wat mijn vader ervan vindt…
Nog een blog lezen over een ding?
Eerder schreef ik een verhaal over een stoel. Lees dat hier: