De hakken van mijn blauwe laarsjes zakken weg in de modder. Paard Luka draait zich van me af en begint te grazen. Hoe krijg ik dit dier in godsnaam in beweging? En hoe trek ik om te beginnen haar aandacht? Ik drentel wat heen en weer en zwaai met mijn armen. Ja, ze kijkt om. We kijken elkaar afwachtend aan. En nu lopen, fladder ik. “Vanuit je energie”, roept paardencoach Gerda vanachter het hek. Ik maak een onbeholpen sprongetje. Als Luka kon lachen, had ze het nu zeker gedaan.

Via via hoorde ik over de paardencoaching van trainer/coach Gerda Dekker. Ik verstond in eerste instantie ‘parencoaching’ en vond dat wel erotisch klinken. Het bleek echter te gaan om een paardenworkshop om je manier van communiceren te verbeteren. Gerda vertelt me tijdens het interview (binnenkort online) alles over haar workshop Natuurlijk leiderschap met paarden. Hoe paarden managers een spiegel voorhouden en ze bewust maken van hun gedrag en communicatie. Zoiets moet je ervaren om het te begrijpen. En dus sta ik op een zonnige dinsdagmiddag in een wei bij Nijmegen met vijf paarden.

Ik houd niet van paarden. Dat wil zeggen, ik heb er niets mee, ben er soms een beetje bang voor. Toch voel ik me opvallend ontspannen in de kudde. Gerda geeft me een korte instructie en dan moet ik paard Luka meenemen aan een touw. Ze moet schuin achter me lopen en mag me niet inhalen. Ik ben de leider en dat moet ik uitstralen. Het lukt me vrij goed. Maar als we stoppen komt een ander paard er geïnteresseerd bij staan. Als we verder willen lopen, manoeuvreer ik onhandig om het dier heen. Conclusie: ik pak mijn eigen ruimte niet. Daar heeft Gerda een punt. Ik houd altijd rekening met mensen en laat ze in hun waarde, maar vergeet mezelf dan nogal eens.

We gaan verder. Luka moet versnellen en abrupt stoppen en ik moet haar daarvoor duidelijke opdrachten geven. Om haar in beweging te krijgen, moet ik zachtjes aan het touw trekken. Dat vind ik lastig. Ik moet er zelf niet aan denken dat iemand me zo meetrekt. Ik ben te lief. Toch moet het om haar aan het lopen te krijgen. Luka maakt er niet zo’n probleem van en maakt een soort smakkende geluiden. Een goed teken, volgens Gerda. Ze sluit een contract met me. Ik ben geaccepteerd. We gaan zo samen eten. Denkt Luka.

Ik voel me zelfverzekerd en ontspannen en Gerda besluit dat ik het zonder touw kan proberen. Dat is een hele uitdaging, want hoe krijg je een paard zover dat het doet wat jij wilt, zonder duwen en trekken? Vanuit de band die je zojuist hebt opgebouwd, de juiste non-verbale communicatie en je eigen energie. Na wat gestuntel en Gerda die een zetje in de juiste richting geeft, begint Luka te galopperen. Het lukt! Wat een machtig gevoel. Maar ik ren niet mee op mijn hakken en daardoor neemt het tempo van Luka snel af. Zachtjes sukkelt ze mijn kant op en komt bij me staan. Ik geloof dat ze me mag. En dat is ook wat waard.

Bij de evaluatie concludeert Gerda dat ik vooral op inhoud een goed leidinggevende zou zijn. Ze heeft me ervaren als zacht doortastend, nieuwsgierig en geïnteresseerd, ontspannen, observerend en luisterend, maar ook alert waardoor ik verrassend scherp uit de hoek kan komen. Om iets op te starten, moet ik meer mijn energie erin gooien (niet alleen bij het paard, ook tijdens een vergadering bijvoorbeeld). Daar kan ik nog wat aan werken, volgens Gerda.

Blijkbaar heb ik het ergens in me, dat natuurlijk leiderschap. Geen verkeerde ontdekking na een uurtje lopen met paarden, denk ik, terwijl ik mijn hakken schoonpoets in de auto.

Lees ook het interview met Gerda Dekker over paardencoaching in de rubriek #doordeogenvan.